Punaise

Interessant sociologisch verschijnsel is groepsdruk. Uit mijn opleiding en alle communicatietheorieën die daar de revue passeerden, vond ik de term peer pressure altijd al erg mooi. Ik zie dan direct een appel met moeilijk gezicht op een fruitschaal liggen. De appel werd letterlijk onder druk gezet door een paar stoere, triomfantelijk kijkende peren omdat de appel de kiwi van de schaal moest duwen.

Boeiend was dan altijd de discussie of het lukt gedrag van mensen te veranderen als beleidsmaatregelen worden gecombineerd met een gedegen voorlichtingsprogramma. En op welke manier gebruik gemaakt kan worden van mensen in de omgeving van de doelgroep die een bijdrage kunnen leveren om het gewenste gedrag voor elkaar te krijgen.

Tijdens mijn Utrechtse tijd had ik uiteraard nooit nagedacht over de gevolgen van groepsdruk bij kleine kinderen op microniveau. Een paar weken geleden bleek de voorband van mijn fiets lek geprikt te zijn door onze jongste dochter van vijf.  Waarom heb je die punaise in mijn band gestoken? Eveline:  ‘Nou gewoon omdat Tinke dat vroeg om te doen en zei dat ik dat echt nooit zou durven. ’

Prachtig voorbeeld van peer pressure met een punaise in de meest pure vorm. Ons pakket  ‘beleidsmaatregelen’  om dit gedrag te corrigeren, loog er niet om. De dames moesten helpen om de band te plakken. De buurman leverde solutie en een teil met water. De dialoog over het hoe, wat, waar en waarom je zoiets nooit mag doen, werd direct besproken en van alle kanten belicht.

Heel – heel – nederig was het moment waarop beide dames hun excuses moesten aanbieden aan de eigenaresse van de fiets. Met neergeslagen ogen, zenuwachtig friemelend aan een denkbeeldige knoop kwamen ze in een keurige volzin hun excuses aanbieden. Ditmaal zag ik twee doffe, gepijnigde appels met een punaise erin.